Nijverdal-Hellendoorn 5-9 februari, 2023
ok, het was echt heel koud, maar koud op het baadje en warm op het hart. Voor vijf dagen was ik in Twente samen met mijn dochter, Shira. Het was een familiebezoek met nog een tweede agenda: mijn dochter laten zien waar ik geboren was, opgroeide, mijn jeugd doorbracht. We hadden geluk met het weer, en op dinsdag trokken we naar Nijverdal/Hellendoorn voor een volle dag van huizen, straten, plaatsen zien. In Holten hadden we al bij de huizen met die droevige strompelstenen gestopt en gekeken naar de namen van mijn grootouders, oom en tante, en de neef van mijn moeder. In Nijverdal begonnen we ook daar. Weer een huis met een paar tegeltjes ervoor. Heel strak, klein, bijna onzichtbaar. Namen van mensen die niet het recht kregen hun leven uit te leven op een eerbare manier. We zongen "Am Yisrael Hay" (Het Joodse Volk Leeft) en gingen verder. Rijssensestraat 82. Het huis waar ik geboren was. We belden aan, maar de bel ging niet over. "Kom, we gaan achterome", besloot ik. Shira vond dat brutaal- zomaar even de achtertuin van iemand inlopen! Maar we deden het toch, en een maneer kwam al snel naar buiten om te zien wie daar was. "Sorry", zei ik meteen, "maar ik be nde dochter van Samuel Prins, en in dit huis geboren. Ik wilde het graag aan mijn dochter laten zien." "Oh", zie die meneer, heel hartelijk, "Dan moet je binnen komen en ook koffie drinken." Dolf en Giselle lieten ons heel gastvrij door het huis lopen, dan inmiddels prachtig door het gerestaureerd was. Heel mooi en modern, met veel licht en houten vloeren, allemaal door Dolf zelf gemaakt. Maar dat was het niet alleen!